Ze względu na zakres objętych ochroną elementów przyrody wyróżniamy:
>ochronę indywidualną - obejmuje się nią pojedyńcze osobniki danego gatunku, obiekty przyrody nieożywionej i małe fragmenty ekosystemów,
które są szczególnie ważne dla zachowania bioróżnorodności. To najstarsza forma ochrony orzyrody na świecie
>ochronę gatunkową - podlegają jej wszystkie osobniki danego gaunku, niezależnie od miejsca, w którym przebywają.
Zazwyczaj obejmuje się nią gatunki wymierające lub endemity.
>ochronę obszarową - umożliwia zachowanie naturalnych p[rocesów przyrodniczych, jak sukcesja przyrodnicza, czy ewoluchja biologiczna. Obejmuje się nią
określony teren wraz ze wszystkimi znajdującymi się na nim organizmami oraz elementami przyrody nieożywionej.
Zakres tej formy jest zawsze dostosowany do potrzeb danego obszaru.
Ze względu na stopień ingerencji człowieka w środowisko wyróżniamy:
>ochronę bierną (konserwatorską) - ma ona na celu zachowanie obszarów cennych przyrodniczo w niezmienionym stanie.
Polega ona na zabezpieczeniu terenu przed wpływami zewnętrznymi i powstrzymywaniu się od ingerencji w przyrodę.
>ochronę czynną (aktywną) - polega ona na stosowaniu zabiegów zmierzających do zachowania lub przywrócenia
pożądanego stanu liczebności konkretnych gatunków zamieszkujących dany ekosystem lub całego ekosystemu.
Ze względu na możliwość gospodarczego wykorzystania przyrody wyróżniamy:
>ochronę ścisłą - niedozwolona jest jakakolwiek ingerencja człowieka w ekosystem,
chroni się też zachądzące na nich procesy przyrodnicze i występujące gatunki oraz ich siedliska
>ochronę częściową - dopuszcza się niektóre formy ingerencji człowieka w przyrodę.
Ze względu na miejsce, w którym realizuje się działania związane z ochroną wyróżniamy:
>ochronę in situ - działania ochrony przeprowadza się w naturalnym miejscu występowania gatunków i obiektów przyrody nieożywionej.
>ochronę ex situ - poza miejscem występowania chronionego gatunku. Jej celem jest rozmnożenie osobników, lub zachowanie puli genowej gatunku.